Wat is belangrijk in het leven?

Wat is belangrijk in het leven: hou je geld maar, ik wil mijn tijd terug!

Wat is belangrijk in mijn leven? Toen ik na mijn afstuderen aan de VU eind 2005 voor het eerst een echte baan kreeg, wist ik niet zo heel goed wat ik belangrijk vond in het leven. Eigenlijk moest ik alles nog ervaren, al wil je daarvan natuurlijk niks weten want je vindt dat je al best wat hebt bereikt in het leven en dat is ook zo. Ik had alleen nog nooit nagedacht over hoe ik keuzes moest maken. Wat het uitgangspunt daarbij zou moeten zijn. Ik besloot te kiezen voornamelijk op basis van wat mijn leeftijdsgenoten kozen, ik koos op basis van de verwachtingen die ik van mezelf had in het leven, die anderen van mij hadden in het leven. Ik wist nog niet hoe ik vanuit mezelf keuzes kon maken en dat ik daarvoor eerst moest leren wat belangrijk is in het leven, voor míj. Dit is een persoonlijk blog over de ervaringen als twintiger, die mij tot een beter inzicht brachten en die me hielpen kiezen voor iets anders.

Geld
Na mijn studenten tijd had ik ineens geld. Dat was een vreemde gewaarwording na jaren geleefd te hebben op een klein studenteninkomen van het bijbaantje dat ik had. Ik was van Amsterdam naar Maastricht verhuisd en die paar verhuisdozen die ik had daar zat niet echt veel bijzonders in, behalve herinneringen aan vroeger. Mijn eerste bh’tje, schetsboeken vol tekeningen die ik had gemaakt toen ik nog tekende, mijn gedichten bundeltje, veel foto’s, wat keuken spullen uit mijn studenten tijd en natuurlijk mijn mountainbike spullen. Zonder er eigenlijk erg veel over na te denken, zocht ik een huurkamer in een gedeeld huis in Maastricht vlakbij kantoor. Al snel werd ik dat een beetje zat, want na iedere lange werkdag kwam ik thuis en zat het huis vaak vol met vrienden van mijn huisgenote. In het begin deed ik mee met de borrels maar al gauw hield ik dat niet meer vol door het slopende tempo op het werk.

Huis kopen
Ik ging na een half jaar op zoek naar een ander huis en dacht: waarom ga ik niet kopen? Dat was in een tijd dat kopen nog voordeliger en aantrekkelijker was dan huren. De huizenmarkt was nog steeds omhoog aan het gaan in de bubbel. Ik had altijd geleerd dat huur betalen betekende dat je je geld weggooide. Datzelfde geld kon je namelijk gebruiken om je hypotheek af te lossen en dan bouwde je over de jaren echt iets op. Namelijk bezit van een eigen huis. Verder dan dat had ik er eigenlijk niet over nagedacht. Ik verdiende bakken met geld en bij de bank werd ik met open armen ontvangen. “Zo jong al een eigen huis kopen: goed hoor!” lachte de bankmanager mij toe.

Identiteit
En daar ging ik, hupsakee, handtekening eronder. Ik dacht serieus waar dat ik het goed deed, dat dat huis mij succesvol zou maken. Eigen huis, ruim 1500 euro aan vaste lasten in de maand. Hypotheekrente, hypotheek aflossing, eigen auto, dure telefoon rekening, sportschool abonnement en een dure, luxe levensstijl om u tegen te zeggen. Ik vloog regelmatig naar Milaan of Parijs om te shoppen. Echt super gaaf vond ik dat. Ik werkte er tenslotte hard voor. Ieder weekend gingen we uit. Even op en neer naar Amsterdam rijden om te eten bij Vyne, te blijven slapen in het NH, geen probleem. Plakten we er gewoon nog een zakelijke bespreking aan met een klant die in de buurt van Amsterdam zat. Dat dat in het weekend was, ach geen probleem. Het werk gaat tenslotte altijd door. Op een gegeven moment had ik een speciale kast voor mijn schoenen. Ik had wel 100 paar in alle kleuren van de regenboog. Ik had altijd een klein koffertje met de tofste spullen achterin de auto liggen. Je weet nooit waar je belandt, toch? Wat ik aanhad, bepaalde wie ik was. Dacht ik.

Te weinig verdienen
Ik realiseerde me dat ik eigenlijk te weinig verdiende.. Haha, kun je het je voorstellen? Ik was 26, verdiende 3000 euro in de maand en ik had niet genoeg geld? De helft daarvan ging op aan mijn huis, de auto en al die andere dingen die ik in mijn leven had opgetuigd. Daarna hield ik nog ‘maar‘ 1500 euro over om van te eten, reizen van te maken, spullen van te kopen en die hippe jas of schoenen aan te schaffen. Die schoenen kocht ik niet bij de Sacha maar bij Prada. Ik ging niet op vakantie naar Italië, maar naar Brazilië. Oh ja en natuurlijk twee keer per jaar op wintersport om te snowboarden. Ik bleef maar geld uitgeven en dacht eigenlijk niet zoveel na over de rol die geld speelde in mijn leven.

Beetje bij beetje realiseerde ik me steeds meer dat die hypotheek, die ik zo jong had afgesloten, me verplichte om iedere maand de rente en de aflossing te betalen. Eigenlijk werkte ik dus deels voor de bank. Er is niks aan de hand, zolang je ‘in het systeem‘ blijft zitten en je je baan houdt. Wil je iets anders? Dan zul je moeten zorgen dat je in ieder geval je rente en aflossing kunt blijven betalen. Of je moet je huis verkopen.”Geen optie!!!” schreeuwde mijn ego. “Blijf nou maar gewoon werken en veel geld verdienen want het kán niet wat jij wilt: iedereen moet gewoon werken van 9 tot 5“. Die gedachte heeft eerst zeker een jaar in mijn hoofd rond gezoemd en hield me tegen om eerder een verandering te maken. Dat gold ook zeker voor de schoenen, de kleren, de brillen, de art director kapper, de hippe stap avondjes op de VIP lijst. Dat was een deel van mij en ik had mijn identiteit eraan gekoppeld.  Achteraf kan ik er niet verder naast hebben gezeten.

Ego
De eerste barst in mijn ‘ego‘ en beeld dat ik had van mezelf, kreeg ik in 2007. Ik was op wintersport in Oostenrijk met mijn vriendinnetje (tevens DSM collega destijds) en we zaten in de skilift. We waren met een groep collega’s op vakantie. In die tijd had ik buiten het werk weinig vrienden. Ik werkte alleen maar. Zelfs in die skilift kon ik mijn zakelijke telefoon niet gewoon laten rinkelen. Ik nam op, voerde het gesprek en bijna aan het einde van de lift, legde ik eindelijk neer. Ik voelde me belangrijk, succesvol. Kijk eens naar mij. De andere liftgenoten, waaronder een andere leeftijdgenoot die bij een grote bank werkte, moest mijn hele gesprek met de klant aanhoren. Toen we bijna boven waren, zegt deze leeftijdgenoot tegen mij en mijn vriendin:”Weet je, ik vind jullie echt ontzettend nep met die zonnebrillen en die dure kleren. Jullie weten niet eens wie jullie zijn. Dat is echt heel nep weet je. Ik zou weleens willen weten wie daaronder zitten“.Mijn vriendin en ik waren met stomheid geslagen. We lachten het weg. Ik kan me herinneren dat ik echt heel erg beledigd was. Wie dacht hij wel niet dat hij was? “Sukkel“, dacht ik. Het was wel het moment dat bij mij het zaadje werd geplant. Na die vakantie ben ik gaan nadenken. Over wat bezit eigenlijk betekende voor mij. Wie was ik zonder die spullen? Zonder dat geld? Wie WAS ik eigenlijk??”Lekker op tijd, Diaan, je bent 27 en daar ga je nu pas over nadenken??”, hoorde ik mijn vrienden en familie al vragen. De vraag die ik mezelf had gesteld na die vakantie “wie WAS ik eigenlijk?” was te groot om in te zitten over wat anderen van een mogelijk antwoord op die vraag zouden denken.

Avontuur
Want wie was ik eigenlijk zonder die schoenen of dat hippe kapsel? Gewoon een grijs muurbloempje. Dacht ik. Het heeft nog tot half 2009 geduurd voordat ik echt schoon schip durfde te maken met die rare relatie die ik had met bezit en geld en mijn identiteit niet meer ophing aan hoe ik eruit zag, welke functie titel ik had of hoeveel spullen in bezat. Ik realiseerde me heel goed dat mijn functie op papier fantastisch was. Ik maakte direct indruk op mensen als ik vertelde wat voor werk ik deed. Als iemand vroeg wie ik was, begon ik te vertellen over mijn baan. Corporate Communications bij DSM. Zo zo.. Ik zag het ontzag in de ogen van mensen aan wie ik dat vertelde. En ja, het was hard werken om in zo’n functie te komen. Ik werkte zeker 70 uur in de week. Ik was verantwoordelijk voor de merkvoering van DSM in vier verschillende segmenten. Ik moest opletten of alle business units en business groepen wel de juiste kleur blauw voerden, maar ook ondersteunde ik bij het het creëren van nieuwe merken in de business. Ik maakte een ontelbare hoeveelheid powerpoint presentaties vol met concepten voor nieuwe chemische producten. Meestal werden die presentaties gebruikt door mijn bazen, zelf voerde ik nooit het woord. Ik was tenslotte ‘junior‘. De dag dat ik zelf iets mocht presenteren, zou nog zeker 10 jaar op zich laten wachten, evenals de dag dat ik in het buitenland zou kunnen gaan werken voor DSM. Een avontuur dat me naar het bedrijf had getrokken in 2005. Ik miste het gevoel dat ik lééfde, dat het leven een avontuur was, dat ik aan het dansen was, niet zeker wist waar mijn voeten zouden landen in het leven. Daar schreef ik eerder al over in het blog ‘Kiezen voor iets anders, hoe doe je dat?‘ Langzaam maar zeker werd het antwoord op de vraag ‘wat is belangrijk in het leven‘ helderder.

Van waarde zijn
Het begon me te dagen dat ik eigenlijk maar heel weinig waarde toevoegde aan het leven van mensen in het algemeen. Voor dag en dauw stond ik op om naar kantoor te rijden in het donker, honderden emails te beantwoorden, tientallen telefoon gesprekken en conferenties te voeren en powerpoint presentaties te maken. En wat voelde ik me gestrest, iedere dag eindigde met hoofdpijn. Tuurlijk, ik leerde veel over hoe een multinational werkt, wat bedrijfspolitiek is en hoe ik mezelf daarin boven water kon houden. Maar ik negeerde mijn creatieve kant totaal. Daar was geen plek voor in mijn werk. Vrije tijd had ik nauwelijks, het werk ging in het weekend ook gewoon door. In had al in jaren geen andere taal gesproken dan Nederlands en Engels en ik was als persoon behoorlijk ver weg geraakt van wie ik was, buiten mijn werk. Ik wist wel dat ik iets anders moest gaan doen, dat ik mezelf verloren was.. Maar de knop omzetten.. Dat bleek toch nog best lastig. Na ruim een jaar wikken en wegen, nam ik in de zomer van 2009 ontslag ben voor mezelf begonnen als digitale communicatie/ innovatie adviseur in de zorgsector. Het was nog een heel proces om een eigen bedrijf te starten met een idee dat echt uit mijzelf kwam.

 

Ondernemen
Na 2010 en 2011 gewerkt te hebben als zelfstandig ondernemer in mijn bedrijfje Zorghelden Zorginnovatie, bleef dat stemmetje zich melden. Het avontuur van ‘the open road‘  riep en we wilden reizen en werken tegelijk voor een poosje. Er kondigde zich een andere hiërarchie aan in de waarden die voor mij belangrijk waren in mijn leven. Ik wilde nog steeds graag waarde toevoegen aan het leven van anderen, betekenisvol werk doen was belangrijk voor mij. Maar wat nóg belangrijker werd in 2011 was een groter gevoel van vrijheid en avontuur. Doordat veranderde wat ik belangrijk vond in mijn leven, stapte ik in een nieuw avontuur. Gaf ik weer een nieuwe vorm aan het cadeau aan de wereld dat ik te geven had. Ik wilde op reis, ik wilde als experiment proberen of ik (samen met Steven) een jaar lang als digitale nomade kon leven en al reizend mijn geld kon verdienen. Ik schreef er een blog over: ‘zó besloot ik digitale nomade te worden.

Bezit
Doordat ik simpelweg niet zo veel mee kon nemen op dat avontuur, moest ik mijn leven destijds flink minimaliseren. Tijdens het laatste jaar in Nederland (2011), heb ik alles dat ik bezat, item voor item verkocht of weggegeven. Dat ging telkens in kleine stapjes. De schoenen die ik in ronde 1 absoluut nog wilde houden, moesten er in opruimronde 4 toch aan geloven. Na 6 opruim rondes, heb ik alle dure schoenen, alle boeken, mijn hele interieur, mijn auto, mijn racefiets, al mijn hippe kleding en brak de dag aan dat we bijna al onze spullen hadden verkocht of weggegeven.Ongelofelijk maar waar, iedere opruimingsronde werd ik lichter en mijn bezit kleiner. Alles wat ik bezit past met gemak in 1 tas. In de garage bij mijn ouders staat 1 kartonnen doos. Daarin zit een soort materiële ‘tijdcapsule‘ die ik wil bewaren van mezelf: mijn eerste bh’tje, mijn tekeningen schetsboek, mijn gedichten bundels, mijn foto’s en foto boeken van vroeger. Ik zou graag willen dat mijn dochter en zoon die doos later te zien krijgen en dat het dan een tijdscapsule is van zijn of haar moeders leven. Het is alles wat ik heb. Ik ben lichter en gelukkiger dan ooit.

Persoonlijke waarden
Deze ervaringen hebben me doen inzien dat er bepaalde waarden zijn die heel belangrijk voor mij zijn in het leven. Zoals autonomie: zelf aan het roer gaan staan van je eigen leven. Of vrijheid: kunnen gaan en staan waar je wilt en het maximale uit het leven willen halen. De foto boven deze post vertegenwoordigde die twee waarden voor mij op dat moment (2013): Een jaar na het ontstaan van het blog Wonderlijk Werken, op het strand, met een prachtig uitzicht kunnen werken aan zaken waar ik zelf enthousiast van wordt en die een ander op weg helpen. Die persoonlijke waarden zijn de basis geworden voor het maken van keuzes en het heeft me geleerd dat als ik kies vanuit deze waarden, ik eigenlijk geen verkeerde keuzes kan maken, of minder makkelijk in ieder geval. Deze reis, het ervaren van het leven, heeft helder gemaakt wat überhaupt belangrijke waarden voor mij zijn. Hebben mij inzicht gegeven in het antwoord op de vraag wat is belangrijk in het leven. Een mens kiest door te voelen en leert door ervaringen op te zoeken in het leven, door soms in het diepe te springen en te voelen of je er meer van wilt ervaren of juist niet. Voor ons is dit de basis van lifestyle design, een persoonlijk proces dat centraal staat in onze trainingen. Wil je hier ook mee aan de slag? Kijk dan gerust eens in het menu bij onze programma’s.

 

DIGITAL NOMAD EXPLAINER

Graag inspireren we je met onze opgedane inzichten en kennis van 10 jaar reizen en ondernemen!

Zoek je naar een manier om onderweg geld te verdienen? Download dan onze gratis explainer waarin we vormen van reizen en ondernemen voor je verzamelden. Je leest er verhalen van mensen die met zo'n vorm geld verdienen onderweg. 

Met bewuste en ondernemende groet,

Steven en Diana:)

Diana Vermeij
diana.vermeij@gmail.com

Diana realiseerde zich tijdens haar corporate baan dat ze wel heel veel tijd en energie inruilde voor (veel) geld en dat dat haar niet echt gelukkiger maakte. Ze nam ontslag en begon voor zichzelf. Samen met Steven vertrok ze in 2011 uit Nederland en ze werkt nu vanuit Centraal Amerika als lifestyle coach en website ontwikkelaar.