03 mei Als alles even tegenzit
‘Gast, op 1 mei ga ik weer naar Frankrijk om voor de tweede keer mee te doen aan de halve Ironman in Aix en Provence, schrijf jij je ook gewoon in en ga mee’ zegt Marc tegen mij op de Wonderlijke Borrel in Augustus 2015. Meedoen aan een Ironman (een zware vorm van triatlon bestaande uit 1,9 km zwemmen in open water, 90 km fietsen en 21 km hardlopen) staat al heel lang op mijn bucket list maar was er door onze reizende levensstijl nog niet van gekomen. Deze kans en stimulans, geboden door Marc, lijkt dat dan ook het juiste moment om het te doen. Ik aarzel geen moment en schrijf me nog dezelfde avond in. Ik heb nog nooit een echte triatlon gedaan, deelnamekosten zijn driehonderdvijfentwintig euro, ik moet zes tot acht keer trainen in de week, ons kindje gaat in de zelfde periode geboren worden, ik ben nog geblesseerd aan mijn schouder, heb nog last van mijn achillespezen, heb geen eigen racefiets en we gaan in die tijd nog op en neer naar Mexico, maar een paar beren op de weg maken het alleen maar leuker, toch?
De weken na de borrel begint mijn persoonlijke voorbereiding want een halve Ironman doe je niet zomaar. We vertrekken in deze tijd weer naar Mexico en geven training op onze favoriete tropische eiland Isla Holbox. Tijdens deze tien dagen train ik zelf ook gewoon door: veel hardlopen en voorzichtig zwemmen in zee omdat ik nog geblesseerd ben aan mijn schouder. Langzaam word ik fit en met behulp van een atletiekbaan en een goede sportschool lukt het me om in ieder geval de benodigde trainingsuren te maken (zo rond de vijftien uur per week). Onze dochter wordt geboren begin november en ik neem een weekje vrijaf om bij haar te zijn en er te zijn voor Diana voordat ik de training weer hervat. Doordat we ons werk flexibel in kunnen richten en dankzij de steun en support van Diana, zelfs na het net krijgen van een kindje, lukt het me om, ondanks de vermoeidheid die een kersverse baby met zich meebrengt, verder te gaan met trainen. Zo gaan de maanden in Mexico snel voorbij en in Januari vliegen we naar Nederland.
Nog maar drie maanden tot we aan de start staan, het aftellen is begonnen. Ik heb een goede racefiets nodig, zo’n snelle en aerodynamische. Na een tijdje zoeken vind ik in het netwerk van Marc een super tweedehands fiets die voldoet aan alle eisen. Ik koop een gaaf fietstenue, een echt triatlon pak, een nieuwe helm (ja zo’n rare snelle) en nog heel veel bijkomende zaken om een Ironman te kunnen volbrengen. Dit kan niet meer misgaan. Mijn lijf is fit, mijn fiets geregeld en het is flink droog in Nederland waardoor het trainen erg goed gaat. Met hulp van fysiotherapeut Arthur van Pro-F Fysiotherapie krijg ik mijn schouderblessure onder controle en begint ook het zwemmen ergens op te lijken. Ik reis speciaal naar Haarlem voor zwemtraining van een speciale zwemtrainer. Mijn techniek verbetert dankzij hem nog meer en mijn tijden worden beter. Ga ik dan niet alleen meedoen maar ook nog een mooie tijd neerzetten? Ik ben er serieus klaar voor aan het raken.
De laatste week voordat het zover is voelt mijn lijf goed en is mijn hoofd er klaar voor. In deze week is rust belangrijk en we hebben de hele week dan ook vrij gepland. Hier beginnen echter kleine en grote problemen zich op te stapelen. Door de lange afstand naar Frankrijk kunnen Diana en onze dochter Isa niet mee. Het huisje ligt te ver weg van de wedstrijd en het is een logistieke nachtmerrie met vrouw en baby omdat goed op te lossen. Dit betekent dat niet alleen mijn trouwste fan maar ook mijn steun en toeverlaat er niet bij kan zijn als ik de laatste spannende dagen door moet brengen. Op hetzelfde moment moeten we, door onvoorziene omstandigheden, ons tijdelijk oppashuis waar we tot juli hadden kunnen wonen verlaten en al onze spullen (gelukkig niet zo heel veel maar toch een auto vol) verhuizen naar mijn ouders terwijl ik diezelfde avond nog naar Zuid-Frankrijk moet rijden. Het gaat allemaal goed en we bewijzen weer dat we flexibel zijn en geluk zit in hoe jij besluit om te gaan met de situaties die het leven je voorschotelt. Dit is vast de laatste grote hindernis en vol vertrouwen haal ik Marc op en vertrekken we.
Het is een lange reis naar het zuiden van Frankrijk maar Marc en ik rijden om beurten dus we rijden ’s nachts lekker door. We komen de volgende ochtend aan en na een middagdutje voel ik me weer ok. Omdat de race zondag is en ik nog graag een goede hardlooptraining wil doen besluit ik om die avond voor een relaxte looptraining te gaan. Heerlijk draaf ik door de franse velden en geniet van het uitzicht op de Mont Ventoux aan mijn linkerzijde. Mijn kuit wordt een beetje stijf maar dat zal wel door de reis komen. Ik draaf rustig door en luister naar mijn lichaam. Mijn kuit wordt iets pijnlijker maar dat kan haast niet, deze snelheid ligt onder mijn trainingssnelheid en het is lekker warm buiten, mijn hoofd is rustig, wat kan me gebeuren. Nog geen vijfhonderd meter later moet ik stoppen omdat mijn kuit echt pijn doet van de kramp. Ik probeer te rekken en wat te wandelen maar ik voel al: dit is niet goed. Ik kan het bijna niet geloven maar ik voel mijn deelname door mijn vingers glippen. Weg snelle tijd, weg deelname.. Ik steek mijn duim op naar een voorbijrijdende auto en een vriendelijke francaise brengt me terug naar ons huisje. Strompelend loop ik naar mijn bed. Ik bel Arthur de fysio. Hij stelt me gerust en zegt dat ik veel moet drinken, de zere plek goed moet (laten) masseren en dat ik zeker mee kan doen. Een last valt van me af maar een stemmetje in mijn hoofd blijft zeggen: sukkel, sukkel, sukkel.. waarom ga je dan ook hardlopen na zo’n brakke nacht vol red bull en weinig slaap??
De zondag nadert en mijn kuit wordt iets beter. Ik moet mijn droom van een snelle tijd laten varen maar finishen ga ik zeker, en dat was al die tijd mijn doel. Op zaterdag rijd ik op en neer om mijn fiets klaar te zetten bij het meer waar we de volgende ochtend om halfacht zullen starten. Ik ga het doen, mijn eerste halve Ironman komt er echt aan. Ik heb alle beren overwonnen en nu ben ik er. Fiets ingeleverd, hardloopkleding hangt klaar en mijn dikke zwempak voor het koude water is getest. Morgen is het zover. Het enige wat me nog een beetje zorgen baart is de weersvoorspelling, het gaat namelijk waaien, het is bewolkt en het wordt een koude dag. Maar ik hou wel van een strijd met de elementen dus kom maar op denk ik nog.
De volgende ochtend doen we om kwart voor vijf de deur van ons huisje open en we worden zo wat weggeblazen. Het stormt en de temperatuur is slechts zes graden. Bizarre omstandigheden maar we nemen het leven zoals het komt dus in de auto en op naar het meer waar het allemaal gaat beginnen. We komen tegen zes uur aan en met vijfentwintighonderd andere triatleten begeven we ons richting onze fietsen om daar de laatste details te checken en onze bidons te vullen. Als ik het bikepark inloop zie ik ineens een bordje staan waar in het frans op staat:
WEGENS TE KOUD ZWEMWATER IS HET ZEMMEN AFGELAST, ALLEEN NOG FIETSEN EN LOPEN
Ik denk dat is balen, ik had me zo verheugd op het zwemmen. Nu kan ik alleen fietsen en lopen. En dan dringt het pas tot mij, en de andere deelnemers, door: ik ga geen Ironman doen vandaag. Alleen fietsen en lopen is geen triatlon. U gaat niet langs start, ontvangt geen echte Ironman medaille en u heeft voor niks getraind. Dit kan niet waar zijn!! Ik zoek Marc op en ook hij kan het niet geloven. Maar het zwemwater is echt te koud. Met al een zere kuit besluit ik dat het het risico niet waard is om in deze bizarre omstandigheden alleen te gaan fietsen en lopen. Mijn Ironman avontuur valt in duigen en net zo snel als dat ik destijds het besluit nam om deel te nemen besluit ik nu om niet te starten. Ondanks alle tijd, energie, geld, spanning en de lange reis is het het niet waard. Het is heel zuur en zelfs tijdens het typen van dit bericht kan ik het nog niet geloven maar: Steven heeft nog geen Ironman gedaan. Dus hij blijft op mijn bucket list.
En wat nu?? Nou er is niks verandert eigenlijk. Je maakt je eigen geluk, alleen je bewustzijn ervan komt en gaat. De afgelopen dagen hadden even een donker randje maar kijkend naar het groter geheel, hoe groot zijn mijn problemen? Ik ben fit, heb superveel geleerd en alle investeringen in training, tijd en materiaal kan ik meenemen naar de toekomst. Ik heb me dan ook ingeschreven voor een halve Ironman in Playa del Carmen, Mexico op twee oktober 2016 en dan kunnen Diana en mijn dochter er wel bij zijn, hoef ik geen lange reis te maken en ken ik het parcours op mijn duimpje omdat we er al langere tijd gewoond hebben. Misschien moest dit wel gewoon zo zijn en was dit een eerste Ironman test of ik het wel echt graag wil. Mijn grote droom is namelijk om ooit de hele Ironman op Hawaï te doen en de reis daar naartoe is nog lang en waarschijnlijk vol tegenslagen, beren en andere uitdagingen. Als ik dit dan al niet aan kan, hoe ga ik daar ooit komen?
Als het leven je dus test, met kleine of grote tests: bedenk je dan dat je met jouw state of mind een positieve draai kunt geven aan alles en dat problemen slechts nog niet ontdekte oplossingen zijn. Ik hoop dat jij op weg naar jouw versie van de Ironman ook de beren kunt tackelen en kunt genieten van de reis in plaats van alleen het doel. Heb je vragen of wil je op de hoogte blijven van onze reis door onszelf? Meld je dan aan voor ons inspiratiebommetje of stuur ons een mailtje!
DIGITAL NOMAD EXPLAINER
Graag inspireren we je met onze opgedane inzichten en kennis van 10 jaar reizen en ondernemen!
Zoek je naar een manier om onderweg geld te verdienen? Download dan onze gratis explainer waarin we vormen van reizen en ondernemen voor je verzamelden. Je leest er verhalen van mensen die met zo'n vorm geld verdienen onderweg.
Met bewuste en ondernemende groet,
Steven en Diana:)
