In 2010 droomden we ervan: werken vanuit een exotisch oord in een land ergens ver weg. Ons geld verdienen terwijl we omringd waren door een hele andere wereld. Zon, zee strand, andere taal en andere mensen. Af en toe bellen met thuis om te laten zien dat het goed met ons ging en toch ook wel een beetje trots dat het ons gelukt was: een locatie-onafhankelijk bestaan opbouwen waarin we leven en werken op onze voorwaarden. Dat was onze grote droom destijds.
Nu, liggend in mijn hangmat in Puerto Viejo de Talamanca in Costa Rica, luisterend naar de apen en vogels om mij heen, krijgt deze droom een hele gekke wending. We leven het leven dat we voor ogen hadden. We wonen in de jungle vlakbij het strand, omringd door prachtige natuur en wilde dieren, we hebben leuke klanten en toffe projecten die zorgen voor voldoende inkomen. Onze kinderen gaan naar een heerlijke school, zijn vloeiend in het Spaans en zijn beter in het spotten van wilde dieren dan wij. Maar de wereld om ons heen staat in brand.
Het corona virus laat bijna niemand onaangeroerd en ook in Costa Rica staat de economie, die grotendeels afhankelijk is van toerisme, ondanks dat er bijna geen cases zijn nagenoeg stil. Ons bedrijf vraagt ook om creatieve oplossingen, we maken ons zorgen om vrienden en familie en ineens is Nederland wel heel ver weg. De grenzen zijn overal dichtgegaan en voor het eerst worden we overmand door en voor ons een heel gek gevoel: we willen naar huis maar dat kan ogenschijnlijk niet. We zitten vast in ons paradijs