Schiet op, Manon, ontspan!

Hoelang nog tot mijn volgende vergadering? En heb ik daarna voldoende tijd om even een banaantje te eten? Rijd eens door, slome Harrie! Je mag hier 80 hoor, met die Volkswagen! En hoe laat is Nick eigenlijk thuis straks? Dan moet ik nu wel écht alvast boodschappen gaan doen, anders ben ik te laat voor de bestuursvergadering vanavond. Oh en laat ik meteen even mijn agenda checken voor morgen. Heb ik tussendoor wel tijd om even mijn moeder te bellen om haar te feliciteren met haar verjaardag? Laat ik maar even een herinnering in mijn telefoon zetten om 14:05 uur. Dan heb ik wel even 5 minuutjes. En hoe laat is het nu? 21:15 uur. Dan heb ik nog 1 uur om te relaxen voordat ik moet slapen. Opschieten dus! Anders ben ik niet voldoende uitgerust voor de dag van morgen. Even Instagram checken. Hé, is het nu al 21:45? Schiet op Manon, ontspan!

Maar twee keer in de afgelopen week stond de tijd even stil. De geboorte van het kleine meisje Julie die nog haar hele leven tijd heeft, en het sterven van het oude mannetje Gerard die zijn hele leven tijd heeft gehad. Beiden levend in het hier en nu. Hun lichamen vertellen zelf wanneer het moe is of honger heeft. Maar beiden hunkerend naar liefde, warmte en aandacht. Een warme hand strijkt langs hun wangen: ‘Stil maar, ik ben hier’. Geluk en verdriet rollen over mijn wangen.

En ondertussen denk ik aan de man in de grot. De man die de zandloper vasthoud. ‘De Timekeeper’. Zou hij me horen? Of me misschien zelfs zachtjes toespreken? Misschien is hij wel het stemmetje in mijn hoofd. Het stemmetje dat me elke dag verteld dat ik mijn tijd niet moet verdoen. Kiezen voor nú, niet voor later. Leven met de dag. Kiezen voor mezelf, en daarmee voor anderen. Want het zand stroomt altijd door: elke dag, elke minuut en elke seconde. Want wat als ik weer op tijd ‘0’ stond, net als kleine Julie? Wat zou ik dan anders doen? En wat als ik nu, net als Gerard, op tijd ‘100’ zou zijn aangekomen? Waar zou ik dan spijt van hebben gehad?

Vandaag sta ik op een tweesprong. Eigenlijk net als elke andere dag. Het leven omarmen zoals het is, maar mijn eigen keuzes maken. Geen afspraken tussendoor proppen, zodat ik de bestuurder van de Volkswagen verrot moet schelden. Niet stiekem zuchten, omdat mijn moeder een lang verhaal verhaal kwijt moet. Niet met mijn handen door mijn haar, omdat ik gefrustreerd ben door de inbox waar geen einde aan lijkt te komen. Maar wat dan wel? Dat is de vraag. Het antwoord wordt steeds duidelijker. Leven op mijn eigen voorwaarden. Werken wanneer ik daar energie voor heb, of dat nu ’s ochtends om 8:00 uur is of ’s avonds om 10:00 uur. Niet afhankelijk van de agenda’s van anderen, en ook niet van die van mezelf.

Ik wil vandaag weer vanaf ‘0’ beginnen, net als kleine Julie. De wereld herontdekken met een open blik en een schuin glimlachje op mijn gezicht. Elk moment luisteren naar wat mijn lichaam me verteld. Datgene doen waar mijn hart sneller van gaat bonzen. Kijken naar wat mij kippenvel bezorgd. Tegelijk opstaan met de zon, en gaan slapen met de maan. Want: vandaag is de eerste dag van de rest van mijn leven.

——

Dit blog is geschreven door Manon van Gaal, deelneemster aan onze online training Digital Nomad Worden en blogster op haar website happysociety.nl. Met haar toestemming delen we het hier met jou ter inspiratie. Raakt het je? Laat je het Manon dan even weten in de comments? 

Wil je ook graag geprikkeld worden en zelf een blanco vel te hebben om jouw toekomst op te ontwerpen? Kom dan meedoen met onze online cursus Nomad Startup Methode en zet de eerste stap op het pad van locatie onafhankelijk ondernemen! 

En wil je graag het boek “the Timekeeper” lenen? Mail ons dan even!

DIGITAL NOMAD EXPLAINER

Graag inspireren we je met onze opgedane inzichten en kennis van 10 jaar reizen en ondernemen!

Zoek je naar een manier om onderweg geld te verdienen? Download dan onze gratis explainer waarin we vormen van reizen en ondernemen voor je verzamelden. Je leest er verhalen van mensen die met zo'n vorm geld verdienen onderweg. 

Met bewuste en ondernemende groet,

Steven en Diana:)

Steven Zwerink
szwerink@gmail.com

Steven heeft nog nooit full-time gewerkt en is ook niet van plan dat ooit te gaan doen. Hij gelooft dat ademhaling, en neusademhaling in het bijzonder, de start is van een leven waarin je leeft en werkt op jouw voorwaarden.