06 mei Werk, een vervelende onderbreking van mijn vrije tijd
“Ja maar meisje, het hoort er nu eenmaal bij. Denk je dat ik elke dag zin heb om naar mijn werk te gaan?” Hoorde ik mijn moeder aan de andere kant van de telefoon. “Mam ik ben er zoooo klaar mee, ik trek het echt niet meer! Ik vind ‘t zo ontzettend saai en ik kan er niet meer tegen elke dag diezelfde gezichten, elke dag hetzelfde kantoor, elke dag zo ontzettend vroeg de wekker. Waarom doen we dit? Is dit ‘t dan? Wie heeft dit bedacht? Ik wil ‘t niet meer!” kreunde ik vanachter het stuur, ‘s ochtendsvroeg in de auto onderweg naar mijn werk. “Die dip gaat wel weer over. Denk aan de leuke dingen. Wat je in het weekend allemaal gaat doen, de vakantie die je geboekt hebt. Het komt allemaal wel weer goed. Nu heb je even een dipje maar morgen ziet alles er weer anders uit.” Dit gesprek hadden we zo ongeveer twee keer per jaar. Mijn moeder begreep me wel, maar de situatie was nou eenmaal wat ‘t was en daar moest ik mee dealen.
Al vanaf mijn eerste baan heb ik nooit kunnen wennen aan het werken binnen de welbekende kaders; 9 tot 5, half uurtje lunchpauze, 40 uur in de week, soms nog overuren draaien, 24 vakantie dagen, vroeg opstaan. Ik heb me altijd al afgevraagd wie dit systeem ooit bedacht heeft. En nu klinkt het alsof ik jarenlang iedere dag met veel tegenzin naar mijn werk ben gegaan, maar dat is niet zo. Bij de meeste bedrijven had ik leuke collega’s waar het goed mee klikte. En het werk op zich was ook niet verschrikkelijk maar al met al werd het al heel snel een sleur.
Als ik dan van baan switchte maakte mijn moeder zich daar zorgen over. “Zou je dat wel doen, je zegt zomaar je vaste contract op en je weet helemaal niet wat je ervoor terug krijgt.” Ik ben opgevoed met vasthouden aan zekerheid. Geen risico’s nemen, want stel dat… Mijn ouders hebben altijd hard gewerkt en jaaaarenlang voor dezelfde baas. Dat was in die tijd heel normaal. Nu zie je dat bijna niet meer. Als je 5 jaar bij dezelfde werkgever zit is het lang. Natuurlijk hoorde ik mijn ouders weleens klagen over hun werk, maar ik heb ze nooit kunnen betrappen op het hebben van dezelfde gedachte die ik had over werk. Zij accepteerde dat ‘t zo was. Er moest brood op de plank en dus werd er hard gewerkt voor de baas.
Ik heb werk altijd een vervelende onderbreking van mijn vrije tijd gevonden. Het is omdat ik anders mijn huur/hypotheek niet kon betalen maar ik kon zoveel leukere dingen bedenken om mijn tijd mee door te komen. Iedereen deed het, 40 uur per week werken in loondienst, mijn ouders, broer, vrienden, en ‘het hoorde er nou eenmaal bij.’ Dus ik legde me er bij neer en accepteerde, net als mijn ouders, dat ‘t zo was. En dat ging dan een hele tijd goed tot ik weer in die alsmaar terugkerende dip terecht kwam.
Het nare gevoel vast te zitten in een bepaald patroon werd met de jaren erger. En dat gevoel heeft ‘n paar maanden geleden zijn dieptepunt bereikt. Werk betekent voor mij op dit moment een blok aan m’n been. Ik beleef er geen plezier aan, ik haal er geen energie uit, het kost me juist energie. Ik werk om mijn vaste lasten te kunnen betalen en de dingen te kunnen bekostigen die voor mij belangrijk zijn en die ik leuk vind om te doen. Ik doe mijn werk niet omdat ik het leuk vind, ik doe het niet omdat ik daarmee de wereld tot een betere plek maak, ik doe het niet omdat het me voldoening geeft. Ik doe het omdat ik ervan moet leven. Eigenlijk is dat altijd al zo geweest. Ik heb me weleens afgevraagd, ben ik de enige die er zo over denkt? En ben ik dan zo lui? En de vraag die daar weer op volgde was: Wat zou ik doen als ik niet persé hoefde te werken, stel dat er bijvoorbeeld een basisinkomen zou zijn voor iedereen wat zou ik dan gaan doen? Daar kon ik meteen antwoord op geven: fotograferen, ontwerpen, veel buiten zijn en meer sporten, blogs schrijven, boeken lezen, leren, meer tijd doorbrengen met vrienden en familie, reizen, vrijwilligerswerk bij een poppodium, op festivals, een avondje in de week achter de bar biertjes tappen, een paar dagen in de week vrijwilligerswerk doen in ’n dierenasiel, misschien een eigen honden uitlaatservice, schilderen, tekenen, vintage meubeltjes opknappen en verkopen, een moestuintje aanleggen en mijn eigen groenten verbouwen en zo kan ik nog wel even door gaan. Dus luiheid? Nee dat was het niet.
Maar hoe kon ik in godsnaam mijn geld gaan verdienen met deze uiteenlopende brei van interesses? Dat is een ontdekkingstocht waar ik op dit moment nog middenin zit. Ik heb nog een lange weg te gaan. Maar de eerste stap is gezet: ontslag nemen en een start maken als locatie onafhankelijk, zelfstandig ondernemer. Mijn eigen werktijden en werkplek bepalen, zelf bepalen wat ik doe en met wie. Ik heb de afgelopen jaren al heel vaak met het idee rondgelopen om iets voor mezelf te beginnen, maar ik wist niet goed wat ik wilde, of waar ik moest beginnen, en al had ik dat wel geweten, dan had ik het uiteindelijk niet gedurfd, omdat ik heel lang heb vastgehouden aan zekerheid, zoals mijn ouders me dat hebben geleerd. Maar nu heb ik dan toch de stap gezet, het risico genomen, om niet langer vast te houden aan die zogenaamde zekerheid, maar te kiezen voor een leven met vrijheid en geluk als doel. Nu nog de zoektocht naar het hoe en wat, maar ook daar heb ik alle vertrouwen in. Ik hoop dat ik straks kan zeggen dat werk geen vervelende onderbreking meer is van mijn vrije tijd, maar dat het een belangrijk onderdeel uitmaakt van mijn leven, waar ik voldoening uithaal en gelukkig van word.
Dit bericht is geschreven door Amy, deelneemster aan ons online Digital Nomad Programma. We delen het hier omdat ze haar reis zo mooi kan verwoorden.
DIGITAL NOMAD EXPLAINER
Graag inspireren we je met onze opgedane inzichten en kennis van 10 jaar reizen en ondernemen!
Zoek je naar een manier om onderweg geld te verdienen? Download dan onze gratis explainer waarin we vormen van reizen en ondernemen voor je verzamelden. Je leest er verhalen van mensen die met zo'n vorm geld verdienen onderweg.
Met bewuste en ondernemende groet,
Steven en Diana:)
